İlk stajımı üniversite 3. sınıfta yapıcaktım. O sıra hiç arkadaşım yok, özgüvensiz ve içine kapanık birisiyim. Dışarıyla ilişkim neredeyse hiç yok, okuldan eve evden okula bir hayatım vardı. Staja gitceğim gün yaklaştı, iyice stres oldum. Stajyerleri hep kullanıyorlar, kötü davranıyorlar ve eziyorlar diye bir sürü saçma şey okumuştum ve duymuştum. Ne yapıcağımı bilmiyorum, konuşup rahatlayabilceğim arkadaşım hiç yok, kendi kendime stres oluyorum.
Gitmeden bir gün önce kendimi eve kapattım. Ben ne yapıcam, gitmek istemiyorum, çok korkuyorum diye bütün gün ağladım. Sonra kimse görmesin diye kendimi banyoya kapattım biraz da orda ağladım. Babam anladı, yanıma gelip ‘gitmek istemiyorsan gitme ama bu kadar da ağlama, senden önemli bir olay değil. Kendini hazır hissedince gidersin, gerekirse okulunu uzat. Hiç sorun değil.’ Demişti. Babamla konuşunca biraz rahatlamıştım ama o gece yine de uyuyamamıştım.
Sabah kalktım staj yapıcağım yere gittim, yüzüm gözüm şiş ama makyajla falan kapatmaya çalıştım. O kadar özgüvensiz birisiydim ki kimseyle orda da iletişim kuramıyordum. Birisi anladı beni ordan, beni yanına istedi stajyer olarak. Benimle konuştu, neyden korkuyorsun mesela neden bu kadar streslisin falan dedi. Ben de anlattım, işte herkes kötü diyor, kullanıyorlarmış, eziyolarmış falan diye. O kadın o konuşmadan sonra beni kimseye kullandırtmadı. Mesela birisi bir şey istiyodu, ‘stajyerim yapamaz, kendi işinizi kendiniz görün. Onun işi var.’ Diye savunmaya geçiyordu. O kadın sayesinde yavaş yavaş açıldım ve korktuğum hiçbir şey başıma gelmedi.
Keşke şu an ki aklımla ve şu an ki halimle üniversiteye sıfırdan tekrar başlayabilsem. Her şey çok daha farklı olurmuş. Düşünüyorum da çok salakmışım :)