Bir hayvanın gözlerine baktığımda aklımda beliren bir cümle, “Gözlerinde başka bir dünya var.”
Hiçbir ilahi kitapta yazmayan, benim için inen bir ayet gibiydi. İnancımı korumam gerektiğini, o inancın bir safsatadan ibaret olmadığını; beni anlayan birinin olduğunu ve onun Tanrı olduğunu. Bir şizofrenik olgu içinde olmaktan ziyade bir an olsun mucizeye inanmam gerektiğini. Boynumda hayali, asılı bir muska; dedem beni koruyordu sanki. Kedili Şehrin Muskalı’sıyım ben. Alnımda bir göz var, kalbim orada atıyor. Kalp gözü, derler büyükler. Kibirle katran siyahına bulanmış, damarları tıkanmış bir kalp nasıl temiz kan dağıtabilir? Beynimde bir otoseksüel, bir narsist; doktorlar narsistler çok acı çekerler, derler. Bir varlık, nefesini ensemde hissettiğim bir varlık; suçlarım dolayısıyla benimle gurur duyan bir yılan. Saçlarım bir pelerin gibi, yüzümdeki masumiyeti gölgeleyen o saçlarım anneannem ördüğünde temizdi, her duştan çıktığımda. Görünürde hep aynı kaldılar ama dipleri kirden geçilmedi. Eski bir zamanda yaşayan bir büyücü, cadı, belki vampir; insan olacak olsaydım bile ancak ve ancak insanların bedenine giren bir şeytan olurdum, insanları yoldan çıkaran. Hatta onlarla bütünleşip günah tabelalarıyla süslü yollar yaratan. Beni seven, Satanist olmalıydı. Tanrı’ya inanmalıydı ama savaşmamalıydı insan. Benimle savaşılmadığı gibi. Şimdiyse bir insanım ben, Lokman’ın soyundan geliyor olsaydım sol omuzum ağır basar mıydı günahlarımdan? Beni kurban etmişler midir, hep kendini feda eden biri oldum. Şimdiyse intikam alıyorum. İnsanların yüzlerinde geçmişlerini görüyorum. Yine fedakar olmamı istiyorlar, biliyorum. Yüzüme bakan onca insan, onları arındırmam için medetler uman. Bulduklarını dahi yedirmiyor, umduklarıyla hayal dünyalarında yaşatıyordum. Delirtmek bir insanı, ta ki delirmeyenini bulana dek.
Hayvanların gözlerinde gördüğüm o dünya gibi, benim gözlerimde bir dünya gören.