Umut etmekten yoruluyorsanız umut etmeyi bırakıp umutsuzluklarınızla savaşmalısınız. Onları yok ettikçe kanarsınız fakat en azından yorulmazsınız. İnanın bana, yorgun bir beyin hiçbir duyguyu olması gerektiği gibi salgılayamaz. Özellikle umut gibi insan ürünü beşer, yapay bir duyguyu. Ruhunuzda saklıdır bu duygunun temeli. Karmaşıktır ama bir o kadar da önünü görebilirsiniz. Yaralarınızın nereden kanadığını öğretin kendinize. Kendinizle savaşın, bileklerinizi kesiyorsanız bir süre sonra dudaklarınızı ısırmakla kalacaksınız. Yaşamak istediğinizi fark ettiğinizde umut etmeyi bırakıp önce yaralarınızı saracaksınız. Bir köşede oturup ağlayacaksınız ama ağlamaktan yorulmamayı öğrendiğinizde, ağlamanın da bir yaşam çabası olduğunu hissettiğinizde bununla gurur duyacaksınız.
Akan ruhunuzdaki kanlar değil, alnınızdaki tek bir ter damlası olsun, buna bedel. Çalışın çünkü buna değer. Somut anlamda kendinize değer kazandırdıkça her şey zamanla düzelir.