ben, camus ve bukowski bir akşamüstünde bunun üzerine çok konuştuk. ben tecrübelerin bir kırıntı olduğundan ve bundan sonraki hayatımızı o kırıntıların ışığında fakat artık eskisi kadar hevesli olmadan yaşayacağımızdan bahsettim. camus katıldı, bukowski katılmadı.
bukowski'nin dediğine göre tecrübe hiçbir bok ifade etmeyen ve sadece yaşandığı anda kalan bir hatıradan başka bir şey değildi. hafif de şarabın etkisiyle bunu küfürlü şekilde söyledi. camus güldü, ben gülmedim.
camus ise benim düşünceme yakındı. sadece tecrübenin bir sonraki adımımızdaki hevesimizle alakası olmadığını, insanın içerisinde ışık olduğu sürece hiçbir acı tecrübenin bunun önüne geçemeyeceğini söyledi. yüzümü hafif ekşiterek kısmen katıldığımı kısmen katılmadığımı belirten bir ifade gönderdim. bukowski uyumuştu camus konuşurken. şaka yaptığını sanıp güldük fakat cidden uyuduğunu fark ettiğimizde sanki bir daha asla gülemeyecekmişiz gibi tekrar güldük.