Kokunda tanıdık biri var.. içim ürperiyor.. beklenen, her an tokmak ile kapıya işkence edecek gibi.. her tak tak ve tak sesi beynimde yankılanacak tıpkı üst üste ateşlenmiş silah gibi.. uzaklardan esen rüzgar ile taşınmış bu koku.. asla ulaşılamamış hayal dünyası.. hayat bana yine yeniden güvenmemem gerektiği gösterdi sanırım çok fazla iyimserim. Aklımda olan her zaman dilimin ucunda. Ben neyi nerede yanlış yapıyorum bilmiyorum bilmek de istemiyorum yanlış yaptığımı düşünmüyorum aslında ama hayat beni buna itiyor. Ben neden her zaman sadece sığınıp toparlanacak bir liman oluyorum ki? İyi olduğum için mi? Karşımda duranı kendimle bir sayıp her şeyi göze aldığım için mi? Yoksa sevdiğim için mi? Fedakarlık yaptığım için mi? Kafam çok doldu kendimle konuşuyorum sadece.. konuşacak kimsem yok değil aslında ama önce kendimle konuşup kendi kendimi rahatlatmalıyım sanırım. İyiyim diyemem kötüyüm de diyemem. Çünkü bu kavramlar bana o kadar uzak ki ne iyi olabiliyorum ne kötü olabiliyorum. Kendimi tanıyorum ve bu çok zor bir durum insan bazen en azından kendini kandıracak kadar yabancı olmalı kendine.başım dönüyor ulan o da bir şey mi dünya dönüyor. Gerçi bu içine tükürdüğümün dünyası döndükçe arıza veriyor ya neyse. Gözüm tek tanede kum saatinde ki kum misali, o düşünce bitecek işte biteceğiz.