17 nisan 2005 fenerbahçe beşiktaş maçı

türk futbol tarihinin en unutulmaz maçlarından biridir benim açımdan. o zamanlar maçları izleme gibi bir olanağımız yoktu. kocaman bir radyo vardı. abimle maç saatinde hemen radyonun dibine oturmuş sanki televizyondan maçı izler gibi radyonun hoparlörlerine odaklanarak maçı dinlemeye koyulmuştuk. kaçmalı kovalamalı ve çekişmeli bir maç olmuştu. her gol attığımızda abimin kucağına atladığım gibi beraber zıplamaya başlıyorduk, sonra tekrar oturup maçı dinlemeye devam ediyorduk. her gol yediğimizde bi gerilim hakim oluyordu ortama. kadıköy panteri pancu kaleye geçip de harika bir performans sergilediğinde göğsümüz kabarmıştı. yüzümüzü kara çıkarmadığın için teşekkürler koca yürekli… hayatımızda bazı anlar vardır, böyle sanki bir filmden sahne gibi bazı hatıraların çoğu detayını ya da tamamını görsel olarak dahi hatırlarsınız. işte o maç anı da benim için böyleydi, hala unutamıyorum. en son koray’ın uzaktan ve yerden vuruşuyla fişi çekmişti Beşiktaş’ımız. deplasmanda bir derbiyi kalecisiz ve 10 kişi kalarak 3-4 almıştık. ben bi daha böyle atlamalı zıplamalı havalara uçtuğumuzu Beşiktaş’ın 20-21 sezonunda sergen yalçın’la kazıya kazıya şampiyon olduğumuzda hatırlıyorum. o zaman da ben kardeşimi sırtıma almıştım. 2005’te küçüktüm, abim çok zorlanmamıştır bence ama 2021’de kardeşim kazık kadar adam olduğundan zıplamak biraz zor olmuştu. feda olsun. hiçbir şeye değişilmeyecek anlardan biriydi. umarım bir gün yine üçümüz beraber de sevinebiliriz Beşiktaş’ımızın şampiyonluklarına.