Liseyi küçük bir okulda okudum. Okul küçük olduğu için de herkes birbirini tanıyordu. 11. Sınıfa geçtiğimizde okula 3-5 tane yeni kayıt aldılar. Başta hepimiz önyargılıydık hepsine. Zaman geçtikçe onlar da aramızdan olmuştu tabi. Ama aralarında bir çocuk vardı, resmen bütün okul tarafından sevilen, iyi niyetli bir çocuktu. Yani bir okulda kimse mi o çocuk hakkında kötü bir şey söylemez? Söylemiyorlardı. Biz de o çocukla aynı sınıftaydık, arkadaştık. Ben genelde hep okula erken giderdim, sınıfta çikolata falan yiyodum. Onu da babası bıraktığı için mecbur erken geliyordu. Bir gün yine erken gittim, çikolatamı falan masaya bırakıp ellerimi yıkamaya gittim. Geldiğimde çikolatamı yiyordu, bu benim de en sevdiğim çikolata dedi. O günden sonra her sabah ona da kendime de alıyordum o çikolatadan. Hatta bir ara sınıfa diğerleri de erken gelmeye başlamıştı çikolata için.
Sonra yaz tatiline girdik, o çocuk yaz tatilinde öldü. Birden bire ölüm haberini aldık. Gruba gelen ilk mesaj ‘arkadaşlar x kişisi kaza geçirmiş, arkadaşları iyi, sadece kendisi yoğun bakımda. Dua edin.’ mesajıydı. Görünce sadece şok olduk. Tepki bile veremedik, ama korkmadık da. Kimsenin burnu bile kanamamış, o neden ölsün ki? O kadar kötü değildir heralde, kötü olsa diğerlerine de illa bir şey olurdu diyorduk. Kendimizi kandırıyormuşuz. Çünkü çok kısa bir sürede ‘melek oldu’ mesajı geldi. Cenazesi farklı şehirden kalktı, ben gidememiştim. Hala çok içime oturur o durum. O çikolatayı da yiyemiyorum artık. Çok hayat dolu bir çocuktu. Hayalleri vardı ve hepsini gerçekleştirebilcek potansiyeldeydi. Hayatı daha yeni düzene girmişti, hep bunu söyler mutlu olurdu. Nerden bilsin ki o mutluluğun bu kadar sürceğini? Kaç yıl geçti üstünden, hala sanki o yaşıyormuş gibi geliyor.