en yakın arkadaşım haftalarca bana kendi hayatını nasıl sonlandıracağını detaylı bir şekilde anlatmıştı, bunu yapacağı tarihi bile söylerdi. ben de haftalarca onu bu fikirden nasıl vazgeçirebilirim diye düşünüp aksiyon almaya çalışmıştım. normalde aylarca buluşamazdık, her gün buluşmaya başlamıştık. bir gün ne konuştuysak sonraki gün anlattığım her şeyi sıfırlardı baştan alırdık.
o kadar gündelik bir şeymiş gibi anlatırdı ki bir süre sonra ben bile bu fikire alışmıştım.
sonra bir gün evdeki kuşumuzu kaybettik. inci. bembeyaz tüyleri vardı, hastaydı hep. avucumun içinde son nefesini verdiği an'ı hissettim. bir sonraki gün de incinin her zaman kafesinin olduğu köşeye doğru fark etmeden yürümeye başladım, onu sevmek için. bir gün önce kaybettiğimizi unutmuşum. saatlerce ağlamıştım, o an idrak edebildim çünkü.
12 yaşımdan beri tanıdığım arkadaşım, beraber şehrin her yerini gezmişiz, en sevdiğimiz filmlerden kitaplardan bahsetmişiz, araştırdığımız öğrendiğimiz her şeyi birbirimize anlatmışız, geçmişimizdeki çoğu anıda ortak yerlerde buluşmuşuz, ortaokulda bir tiyatro oyununda beraber sahne alıp ödül kazanmışız. hayatımda olmaması fikrine beni alıştırması kolay, ama hayatımdan çıktıktan sonra bunu kendi başıma aşmam gerekeceğini hiç fark etmedi.
o günden sonra konuyu ailesiyle paylaşınca iyiye gitmeye başladı. ailesiyle konuşanın ben olduğumu biliyor mu bilmiyorum.
şu an görüşmüyoruz. sadece arada her şeyin yolunda olduğundan emin olmak için rastgele bir mesaj atarak yokluyorum.
ondan geriye bana on yıllık bir geçmiş ve sürekli etrafımdaki insanlardan birini bu şekilde kaybeder miyim acaba paniğiyle yaşamak kaldı
birbirimize söz verdiğimiz gibi 35. yaşımızda o manzaralı yerde buluşup geçmişimizi konuşmasak da olur. tiyatro günlerindeki anılarımızı ve seyirci bizi alkışladığında nasıl şaşırdığımızı hatırlamasak da olur. yıllarca çalıştığımızda bile satın alamayacağımız o pembe evde yaşasak nasıl bir hayatımız olurdu diye düşünmesek de olur. kendi hayatımızla meşgul olup birbirimizi hiç merak etmesek-bu senin kararındı- ve o tiyatro oyunlarına, sinemalara tek başıma gitsem de olur.
şu anlık hayatta olduğunu bilmek benim için yeterli. çünkü sen göremesen ve bir türlü inanmasan da hayatımda tanıştığım en zeki ve eğlenceli insansın. aynada kendine baktığında bunu senin de görebileceğin günler yakındır