Üniversite 2 ve 3. siniflarimiz pandemi dönemine gelen o öğrencilerdendik biz de.. Son sınıfız pandemiden çıkmışız yaşayamadığımız öğrencilik hayatımızı ne kadar olursa yaşama derdindeyik hepimiz. 2. dönem geldi; tabi mezuniyet partileri, törenler, giyeceğimiz kıyafetler, mekanlar ve daha nice heyecanlar hepimizin ana konularından biriydi. Arada vize ve final derdi de çekiyorduk tabi hep o dönemlere denk gelir bu muhabbetler. Neyse.. Biz 40 tane fikir konuştuk ikinci öğretimlerle mi yapalım sadece kendi sınıfımız mi olsun orda mi şurada mı olsun vs. bunlari tahmin edersiniz eğer bir mezuniyet süreci gecirdiyseniz tam bir bayrak savaşına döner hatta işin sonunda. Ve hiç kimse de başkasına teslim etmek istemez bu bayrak savaşını benim dediğim olsun diye. Bu süreçte cok tartışmalar yaşandı arkadaşlarımız birbirlerinin kalplerini kırdılar geri dönüşü olmayan sözler söylendi kimse pisman olacağını düşünemiyordu tabi. Velhasıl kelam en sonunda biz kendi sınıfımızla ve hocalarimizla bir yemek ve ardindan ufak bir müzik eğlencesi düzenlemeye karar verdik geleceklerin isimleri ben yazıyordum hatta... İçinde benim de oldugum bir grup arkadaşımız çeşitli mekanlarla konuşup en sonunda bir lokanta tarzı yerle anlaştık. Ayni hafta mekana kapora götürmemiz gerekiyor bir kısım ücreti topladık kim götürecek diye konuşuyoruz müsait olan 2 arkadaşımız bu görevi üstlendiler Bu 2 arkadaştan biri de bizi haftasonu için evine davet etti yurtta kalanlar veya ayni şehirde yaşayanları güzel bir anımız olur diye düşünüp bizi davet etmişti eve karar vermistik haftasonu bizdesiniz demişti son söz olarak. Derse girdik ardından o gün başımıza bir şey geleceğini hissettik mi bilmiyorum ama herkeste bir gariplik vardi dönük bakışlar, bakakalanlar, sarilanlar vardı sınıfta. Hatta ders hocamızla ders sonunda bir fotoğraf çekildik amfide gülümsedik hep beraber.. Ders çıkışı 2 arkadaşımız kapora vermek üzere yanimizdan ayrıldılar. Bizde dağıldık herkes evine yurduna gitti. Akşam ben yurtta arkadaşlarımla güle oynaya çay saati yaparken telefonlara gömüldük bi ara. Sonra sınıf grubumuza bir mesaj geldi "Acil Kan Aranıyor"... Kapora vermeye giden 2 arkadaşımıza dönüş yolunda anayolda yüksek hızla giden bir araba çarpıyor değil arkadaşlarımız araba bile büyük hasar alıyor bu kazada. Olayı öğrendiğimizde gece 23 ü geçmişti aslında ama aslında olay biz dersten çıktıktan sonra hepimiz yurda eve dönüp yemeklerimizi yiyip sularimizi içerken olmuştu hic haberimiz yoktu. Yani saatlerdir yoğun bakımda ölüm kalım savaşı veriyordu arkadaşlarimiz. O gece yurtta ayni sinifta olan arkadaşlarımızla toplandik elimizden hicbisey gelmemesinin vicdan azabıyla dua ediyorduk, kan aranıyor mesajlari paylaşıyoduk. O gece arkadaşlarımızdan birinin vefat haberini aldık şok içindeydij hepimiz bir kaç saat önce beraber fotoğraf cekilip sarılmıştık. Elimizden hicbisey gelmiyodu hic uyumadan diğer arkadaşımiza dua etmeye devam ettik. Sabah hastaneye gittik tüm sınıf arkadaşlarimiz bölüm hocalarımız herkes oradaydı annesi kardeşleri bitmis durumdaydilar. Gece vefat eden arkadaşımızın cenazesi gömülecekti cenaze namazinin kılındığı yere gidecektik toplandik giderken diğer haber de geldi. Birisi sınıf birincisi diğeri ikincisiydi, mezuniyet töreninde yapacakları konuşmalar bile hazirlamislardi. Hepimizin mezuniyet heyecanıyla tüm sınıfı bir araya getirmeye çalıştığı organizasyonumuz cenaze törenine dönmüştü. Geriye kırılan kalpler, alınmayan gönüller ve pişmanlıklar kalmıştı. Başka hiçbir şey yoktu. Bizi haftasonu evine davet eden "Bu haftasonu bizdesiniz" diyen arkadasimizın evine onun başsağlığı için gitmiştik ve hepimiz oradaydik. Annesi içtiği ilaçların etkisiyle "size hazırladığı yiyecekler buzlukta" diye sayıklıyordu. Diyorum ya geriye hicbisey kalmamıştı acıdan ve pişmanlıklardan başka..