“ağlamayan insanın kalbi taştandır, ağlamaz ağlatırlar” derdi babannem. değer verdiğim biriyle mesajlaşırken çok kötü olduğunu söyledi, uzun uğraşlar sonucu telefonda konuşmaya ikna ettim kendisini. aradım “konuşursam ağlarım” dedi “susalım” dedim. arkada açmış şarkı öylece sustuk, içini döktü biraz dinledim. “ben ağlak bir erkeğim” dedi bende babaannemin bu sözünü söyledim.
uzun lafın kısası ağlayın efendiler ağlayın, kalbiniz taşlacağına içinizi dökün rahatlayın. son zamanlarda ne kadar sulu göz olsam da rahatlığına erişiyorum naçizane tavsiyemdir.