Uzun süredir güzel şeyler hissetmediğim için (zaten önceden de pek hissettiğim söylenemez) belki de hayatın kendisine karşı eksik hissettiğim durumdur.Etrafımdakilere bakıyorum kendimle kıyaslıyorum daha da çok üzülüyorum ,düşünüyorum.En çok da manevi şeylerden mahrum kaldığımı hissediyorum dostluk,aşk,sevilmek gibi olguları fazla hissetmediğim için niye böyle oluyor diye çok söyleniyorum.Aslında elimden geleni yapıyorum üstüme düşen görevleri yapmaya çalışıyorum böyle olmamalı deyip isyan ettiğim de oluyor maalesef.Ama yine de herşeye rağmen bu duruma da şükür deyip ümit etmeye de devam ediyorum bazen çaresizce olsa da.