Bir kaç güne kadar yaptığım eylem. Anıların arasında dolaşmak, gereksiz kavgalarınıza, sinirlenmelerinize tebessüm ederek bakmak. Beraber kurulan hayaller, koyulan çocukların isimleri, evlenince yapılacak iş dağılımı, ilk kimin yaşlanacağı. Bu mesajları okurken küçük bir çocuk belirir içinizde, böyle kahkahalar atar, sizi sevindirir. Elinde bir dondurma çizgi film izler adeta. Sonra o dondurma biter ve uyuma saati gelir ya, o çocuk ağlamaya başlar. Her şeyin bitmiş olduğunu fark ettiğinde içine bir hüzün çöker. Sesli mesajlar bile kurtarmaz, atılan anlıklar da dahil. Bunun tek çözümü mesajları silmektir. Çünkü artık bilirsin, nasipten öte yol yoktur. O kişi senin nasibin olsaydı yanında dururdu, senin olan senden gitmezdi. Senin bile olmamıştı hatta, sen öyle sanmıştın. Senden alınan hiç bir zaman senin olmamıştı. Ve sen senin bile olmayan bir şey için kendini o kadar üzdün ki kendine saygısızlık ettin. Bu benim kendime yönelik düşüncelerim.