Berbat bir duygu.
İnsan bir yerden sonra herkesle kendini kıyaslamaya başlıyor. Kendi yaşıtlarına bakıyorsun, kendinden küçüklere, arkadaşlarına, akrabalarına bakıyorsun. Her duyduğun olay seni onunla kendin arasında kıyasa götürüyor.
Malesef bu bende yoğun bir şekilde yaşanıyor.
Bunu kendime yaşattığım için de kendime çok kızıyorum ama artık yerleşmiş bir hareket bu bende.
Birinin mesela, bir okul kazandığını duyuyorum, ben zamanında istediğim yeri kazanamadım benim istediğim bir yer bile yoktu diyorum.
Birinin çocuğunun olacağını duyuyorum, "o kız benimle yaşıt, işini kurdu, eşini buldu, çocuğu bile oluyor, ben bu yaşta hâlâ öylece yaşıyorum" diyorum. Onu kendimden adımlarca önde görüyorum.
Birinin vücudunu görüyorum, hemen kendiminkine bakıp ondan nerelerim eksikse onlara üzülüyorum.
Asla onlara yetişemeyecek olduğumu düşünüyorum. Asla iyi bir şeyi hak etmediğimi düşünüyorum.
Eksikliklerimin bana müstehak olduğuna karar veriyorum.
Kendime ettiğim bu eksiklik zulmünü başkasına yapsam dünyanın en kalpsiz insanı derim ama işte kendime olunca oldukça haklı buluyorum.