gerçeklerin acı vermesi

Gerçekler acı vermez. Gerçekler yalnızca gerçektir, yalnız, sade, saf, ham….. Acıyı veren şey, insanların kabul etmekten kaçtığı için çarpıttıkları yalanlardır. İnsanlar bundan zevk alır, beyinlerini acıyla uyuştururlar. O kadar tembel ki bazıları beyinlerinde içten içe hissettikleri gerçekleri, düşünce yapılarına adapte edemedikleri için çamuru gerçeklere atarlar. Çünkü gerçekler şekil değiştirmez. İnsanlar ise yine tembeldir, kendilerini değiştirmeyi denemez. Kafatasları birer tenekeye benzer, bomboş gözler; beyinleri de sulanmış, vücutları patatese dönmüştür çoğunun. Bu yüzden çoğu gerçekten ağlamaz, düşünmez, insanlar yaşamaz. Başkaları kendileri için ağlasın, düşünsün, yaşasın isterler. Beklemeyi aramak zannederler ama önce kendilerini bulmaktan acizdirler ve bu yüzden de sevgiden hep aciz kalırlar. Bekledikleri gemi gelir ve başlarına yıkılır; ömürlerini çaresizlikle geçirdikleri depresyondan çıkamaz, pişmanlıklarla o geminin yüzdüğü denizde boğulurlar. Yok saydıkları ruhları onları terk ederler ve en nihayetinde boşuna yaşarlar; yani nefes alırlar, verirler ve ölürler. Bu yüzden edebiyattan değil genellikle psikolojiden hoşlanırım. İnsanların acılarına sırtımı döndüğüm, gerçeklere yüzümü döndüm ve gördüm. Kulaklarımı tıkadım kalplerinden gözlerine yansımayan o acılı insanlara. Tıkadıkça vicdanımın sesini de duyamaz oldum, çünkü çok azınız merhameti hak ediyor. Acımaksa insan psikolojisinin kendisine bir oyunu. Bu oyunu ben kazandım. Kazanmak için hissetmeyi bırakmalıydım, bıraktım.