İnsana kendini çok mutlu hissettiren olay.
İnsan da çiçek gibi, yerini sevince tutuyor çiçek açıyor, yerini beğenmezse solup gidiyor.
Ben de yerimi bulduğum bu yerde açıyorum, parlıyorum. Bir de özlem duyduğumu bile fark etmediğim eski hislerimi yaşayınca ne kadar güzel hislerden olduğunu anımsıyorum. Bunlardan biri de sevilmek.
Annem, babam değiller, uzun yıllardır arkadaşım değiller, bir çıkarları yok.
Ama benimle vakit geçirmek istiyorlar. Durduk yere masalarından kalkıp benim masama kadar yürüyüp "güneşşş ne yapıyorsun?" diyorlar.
Mutfakta görünce sarılıyorlar, koluma giriyorlar. Merdivenleri yürüyerek çıkıyorum diye her gün asansöre binen insanlar sırf sohbet edelim diye yürüyorlar.
Bana bir şeyler ikram ediyorlar, "güneş'e uzatın o alamadı" diyorlar.
Ortalıktan kaybolunca birbirlerine "güneş nerde, nereye gitti?" diyorlar, yokluğumu hissediyorlar.
Sabah ofise giriyorum, sağa sola günaydın diyenlere bakarken herkesi selamlıyorum.
Bir sohbet oluyor, kalabalık arkadaş grubu konuşuluyor, konuyu herkes bana getiriyor. Sohbet benimle alakalı olunca herkes gülüp eğleniyor, neşeli şeyler konuşuluyor, espriler dönüyor.
Hiç zorunda olmadığı halde bana yardım edenler oluyor.
İnsanların benimleyken böyle eğlenmesi, sohbetimi sevmesi, konuları bana getirmesi, bana destek olması, arka çıkması, hakkımı koruması, ikramlarda bulunup keyiflendirmeye çalışması, benimle ilgilenmesi çok hoşuma gidiyor.
Bilemiyorum, belki herkes için çok normal bir durum bu anlattıklarım ama benim için anormal. Çünkü bana hep anne babam, en yakın arkadaşlarım böyle içten davrandı hep. Bana seslenen, arayan, benimle yemeğe çıkmak isteyen kişiler sadece ailem oldu. Ailemden olmayan insanların beni böyle benimsemesi ne güzelmiş.