Kafamızda bazı kavramları birbirine karıştırıp kendi kendimizi manipüle ediyoruz, ve sonuç kaçılmaz. Mesela sevmek, karşındaki insanı her zaman haklı görmek, hep onun açısından bakmak değil aslında. Hatta kendini değersiz hissetmek hiç değil. Daha da değerlenmek, parlamak demek.
Acabalarla boğuşmak, çıkar yolu aramak için debelenmek değil. Acabanın olduğu yerde hiçbir duygu masum değildir zaten bence. Çabaladığımız şeyler belki de olmaması gerektiği için aklımızın, kalbimizin bize yol gösterme biçimidir, belki de böyle düşünmek lazım.
Demem o ki, insanız nihayetinde sürekli bi karar verip yola çıkıyoruz bir şekilde. Ama bu kararın doğru olmadığını; doğru olsa bile güzel olmadığını fark edince dönmek de çok insani bir duygu.
Mevlana’nın çok güzel, yerinde bir sözü var bununla ilgili:
“İnsan suya düştüğü için değil; sudan çıkamadığı için boğulur.”