Yanlış önerme olmasını temenni ettiğim başlıktır.
Ebeveynlerinden hadi belki en az biri tarafından, kardeş tarafından, hadi diyelim bunlar yok bir öğretmen bir arkadaş bir sevgili tarafından insan mutlaka sevilir. Sevilmeli. Ben ne yazık ki aksine ihtimal veremiyorum. Herkes hayatta en az bir kişi tarafından çok ama çok sevilmiştir.
Ancak belki bazen taş duvara koşulsuz sevgi ekip yeşermesini bekleyen ve hayal kırıklığına uğrayan kişi, haliyle bilemeyebilir sevilmenin nasıl hissettirdiğini. Daha doğrusu anlamayamaz belki, sevilmemek -ya da belki seçilmemek- mülteci bir his olarak çöreklenebilir. Fakat bu son değildir, ya da ilk. Bu sadece bazen yanlış yerdir, yanlış kişidir yanlış topraktır. Yanlış yanlıştır işte. Sevmeyi bilen insan -bu gerçekten bambaşka bir mevzu- sevilmeyi de tanır mutlaka
❤️
Edit: İmlâ