Berbat bir ailede büyüdüm. Aile bile denemez. Kayıptım yıllarca, hep kendimi aradım ama o kadar yoruldum ki tamamen kaybettim kendimi. Ne bir umudum vardı ne de biraz yaşama sevincim. İnsanın ailesi olmayınca çevresi de berbat oluyor, hep bir sorun içinde yaşıyorsunuz. O kadar bıktım o kadar yoruldum ki yıllarca en sonunda yeter artık dedim. Kapattım kendimi kendi içime ve kalbimi dinledim. Yaşamak istiyordum ama istediğim gibi yaşamak istiyordum. İyileşmek istiyordum. Çok büyük savaşlar verdim şimdiki halime gelebilmek için. Çok zor bir süreçti ama o günleri yaşamam gerekiyordu. İyi ki de verdim o savaşı. İyi ki hayata tutunmak için çabaladım.
Ara sıra bazen duraksıyorum, bu hayat benim mi gerçekten diyorum kendi kendime. Çeyrek asırlık mutsuzluk ve hüzünden sonra çok yadırgadım mutluluğu, alışamadım başlarda. Bu mutluluğu bir ömür sürdürmek istedik eşimle ve çok doğru bir karar ile evlendik. Ailesiz, evsiz büyüdüm ben ama şu an kahkahalarla dolu bir yuvam ve çok güzel bir ailem var. Bu mutluluğun her saniyesini hak ettim, her anını doya doya yaşamak için savaştım.
Eğer kendimden vazgeçseydim şu an bir hayatım olmayacaktı. Gerekirse kavga edin gerekirse savaşın ama kendinizden vazgeçmeyin.