ben lise birdeyken bir hoca vardı. kendisi gibi düşünmeyen herkes hakkında bildiği bütün hakaretleri edebilirdi. derste öyle bir anda çok boğulduğumu hissettim. dersle alakasız, tamamen kendi kişisel nefretiyle ilgili konuşuyordu. bir an boş bulunup derse ne zaman geçeceğiz diye sordum. ha ders işlemiyoruz yani şu an öyle mi, peki derse geçelim o zaman dedi.
defterimizin yanımızda olması zorunluydu o zaman. ben de sıra arkadaşım da o gün getirmemiştik çünkü sınav haftasıydı ve ders işlenmezdi. bir sonraki ders defterimizin yanımızda olmadığını fark etti. kibirli insanlarla ilgli konuşmaya başladı. kibir kötü bir şeydir tespitinden girdi, cehenneme gideceklerine kadar uzattı konuşmayı. ne söylediyse ben de arkadaşım da üstümüze alındık.
lise birde o zamana kadar yaşadığım bütün olumsuzlukları düşündüm. benden saymayacağım insanlarla ilgili ne hissetmem gerektiğini düşündüm. tenefüste hayatım boyunca sadece birkaç kere daha yaşadığım bir ağlama krizine girmiştim. sonra da lise boyunca gruba uymaya çalıştım. hoca sonraki derslerde ne anlattıysa da tamam dedim. kafam daha rahatladı