asosyal itiraf

tam net tarihi hatırlamıyorum, burada yıllar önce bir başlığın altına yazılan iki entry’den çok etkilenmiştim. başlığı bulamadım ama yazarlardan birisi yanlış hatırlamıyorsam nera’ydı. diğerinin de nick’ini unuttum ama tugay’dı adı. öğrencilik zamanlarında yaşadıkları zorluklardan bahsetmişlerdi. ben de altına çok etkilendiğimi, kendi paramı kazanmaya başlayınca öğrencilere burs vermek istediğimi yazmıştım. yaş 18-19 o zamanlar. ayın üçünde, çok başarılı ve akıllı bir kız çocuğuna ilk bursunu gönderdim. aklıma o entrym geldi. insanın kazandığı paranın bir anlamı olduğunu o kızla ilk görüştüğümde anladım. yerinizden bile kalkmadan, telefonunuzdan bir insanın hayatını değiştirebiliyor olmanız o kadar özel ki. onun beraberinde getirdiği iç huzurunu ve mutluluğu başka bir şeyde bulmak da mümkün değil. tarifsiz duygular. eğer bir gün içinizden birileri de bunu yaparsa ne demek istediğimi anlayabilir ancak. bu dünyada bir işe yaradığınızı, bir yerinizin olduğunu hissediyorsunuz. bu duygu beni lüks harcamalardan vazgeçirip, bunu devam ettirmeye itti. o kıza burs bağladıktan 2 gün sonra başka bir kıza daha burs vermeye başladım. hafta içi de başka birisiyle görüşüp 3. öğrenciye burs vereceğim. bu sayede hayatım boyunca geriye dönüp baktığımda arkamda hayatına dokunduğum kardeşlerim olacak. bu cebinizdeki milyonlara bile bedel. ilk iki paragrafta biraz kendimi anlattım. şimdi ise bir farkındalık oluşturmak için size onları anlatacağım. burs vermek için ilk görüştüğüm kişiye bursun ne zaman yatacağını, ne kadar süreceğini anlatırken burs miktarını da cüzi olarak tabir edip aylık 2000₺ vereceğim, bunlarla alakalı sormak istediğin bir şey varsa lütfen çekinme sor dedim. bana tek sorduğu şey “abi 2000₺’ye nasıl cüzi dersin, ben başka bir yerden 300₺ burs alacağımı öğrenince sevinçten havalara uçtum.” oldu. benim mantığımda “2000₺ kirayı bile karşılamaz. çok bir şey değil ama en azından destek olsun.” vardı. o öyle söyleyince dedim ki biz hayatın gerçeklerinden çok kopuğuz. arkadaşlarım da kopuk. muhtemelen siz de kopuksunuz. bunu anlatmamın sebebi ise kopmamanız. gerçekten ihtiyacı olan bir öğrenciye vereceğiniz aylık 300₺ bile onların hayatına çok büyük katkı yapıyor. burs miktarını ona söyleyince sesi sevinçten titreyerek bana attığı bir ses kaydı var ki, onu da tarif edemem. bursu yattıktan iki gün sonra konsere gitti. hayatımda ikinci kez gittim abi senin sayende dedi. diğeri “sen bursu atmasan 1400₺ param vardı, ayın 10’unda 1100₺ kira ödeyecektim 8 gün 300 liram kalacaktı dedi.” lütfen siz de “kendinize” bir iyilik yapıp bir öğrencinin hayatına dokunmayı deneyin. miktar fark etmeksizin. şimdi yapamıyorsanız, vakti gelince deneyin. yeter ki deneyin. benim burda okuduğum iki entry sayesinde 3 kız öğrenci yıllar boyu bir nebze rahatlayacak. belki bu entry de birilerinde farkındalık oluşturur ve birkaç kişinin daha hayatına dokunmamızı sağlar. bu entryi girmemin sebebi de buydu. edit: eklemeler.