bu olayı hep çok saçma bulurdum, ilk görüşte pek kimse çekici ya da ilgi uyandırıcı gelmez bana.
hep metro kullanan biriyim ama o gün arkadaşımın ısrarı üzerine otobüse bindik. kalabalık olduğu içinde yan yana oturamadık neyse tersten gidiyorum ben. telefona baktığım için kim var kim yok bilemedim kafamı kaldırdığımda kapıya yaslanmış biri, tahminimce benden bir kaç yaş büyük. gözlerimi alamadım kulaklığı taktı kafasını koydu uyudu baya. ben öyle ona bakıyorum arkadaşım uzaktan dürtüyor bir şey söylemeye gözümü ayıramıyorum. otobüs kalabalıklaşınca tabi uyuyamadı uyandığında gözleri kan çanağıydı, her ayrıntısı her mimiğini sapık gibi inceledim.
en son inmeye yakın durağa geldiğimizde aynı cadde üzerinde ki ilk durakta o indi ikincisinde ben. ama hala bakıyorum, caddeden karşıya geçti hala baktım. ulan kimseye bu kadar bakmadım şerefsizim, artık her otobüse bindiğim de gözlerim onu arıyor kahr etmesin.