yazı dilinde sıklıkla ü harfini yeğleyen ciddi bir kalabalıkla karşı karşıyayım. ve güler misin ağlar mısın temalı bu durum iyiden iyiye canımı sıkmaya başladı. konuşma esnasında kulağı pek tırmalamayan güsteriş, bün bün, güt gibi kelimeler iş mesajlaşmaya gelince göz kanatmaktan başka bi boka yaramıyor. süylesene aşağı, güsterir misin yukarı, tam tımarhanelik ortam.
tahammülüm tükendi bir gün. telefonun diğer ucundaki
ö düşmanı kişiye yaptığının yanlış olduğu ve lütfen biraz daha dikkat etmesi gerektiği hakkında uzun bir mesaj attım. on dakika kadar süre geçti. cümlelerimi sindirmeye çalıştığını hissediyor, onu anlayabiliyordum. sonra cevap yazdı. mesajı açtım:
-üzür dilerim, diyordu.
+ünemli değil, dedim.