bugün yüzümde kocaman bir tebessüme sebep olan çok güzel bir anım oldu.
metrodayım, orta kısımlarda ayakta bekliyorum. tam önümde 8-9 yaşlarında minik bir kız oturuyor, yanında da anne ve babası.
elimde gezdiğim sergiden aldığım kitapçığı okurken gözlerim ister istemez minikle kesişti. o da bana bakıyor ara ara. çantasında küçük kokulardan çıkartıp bileklerine sürdü, bir şeylerle uğraşıyordu sürekli. sonra çantasından defter, kalem ve silgi çıkardı. elimdekini okurken arka planda kaldığı için yaptıklarını fark ediyordum hep.
neyse deftere önce bir yuvarlak sonra da göz çizmeye başladı. önce herhangi yüzü çizecek zannediyorum ama belli aralıklarla bana bakıp çizmeye devam etti. birkaç kere benim de ona baktığımı fark edince gülümsemeye başladı. orada anladım beni çizmeye çalıştığını. gülümsedim, dayanamayıp sordum beni mi çiziyorsun diye. :)) hafifçe yanakları kızardı ve gülümseyerek evet dedi.
inene kadar çizimi bitirir diye düşünüyordum ancak gözleri bitirip dudağıma geçti. dudağı çizdikten sonra çantasından peçete çıkartıp çizgileri yumuşatmaya çalıştı. sonra burnumu çizer diye düşünürken gözlerimi sildi, tekrar çizmeye başladı. sürekli silip çizdi. en sonunda tamamlanmasa da hatıra olsun diye çizimin fotoğrafını çekmeyi istedim. yine aynı kızarmış yanaklarla gülerek olur dedi. metrodan indikten sonra kalan yol boyunca gülümsemekten kendimi alamadım. günümü mükemmelleştirdi. :))
bir gün hatırlayıp tekrardan gülümsemek için buraya not düşüyorum.
bu da hatırası...
gorsel