okulda çevresi çok olan, arada sırada sohbettiğim bir arkadaşım vardı. kendisi bölüm birincisiydi. bir akşam samimiyetimiz olmamasına rağmen beni aradı, dedi ki; ben 'şu' üniversiteye kabul aldım, geçiş yapıp orada devam edeceğim. ama sesi nasıl mutlu. ben de çok mutlu oldum, belirttim de kendisine. sonra ekledi: senden başka kimsenin buna içten sevineceğini düşünmediğim için seni aradım. ne zaman instagramda veya linkedinde onu görsem bu cümleyi işitirim. yalnızlık bu herhalde.