Fakirlik, sefalet, açlık bunlar varsa gerisi teferruattır. Neden? Çünkü yoksulluk şiddetin en acımasızca biçimidir. Peki biz niye her gün bunu görmezden geliyoz? Çok basit, çünkü tam olarak biz bunu yaşamıyoz. Ve hani komik olan bunu hep yalnızca başkalarının yaşadığı bi şeymiş gibi düşünüyoz ama bizim kuyruğumuza basılınca da bağırmaya başlıyoz. Bu adaletsizlik. Evet yaptığımız bu. Yanlızca izliyoz onları görüyoz evet biliyoz ama diyoz ki elimizden hiç bi şey gelmiyo. Yalan hiç bişey için çabalamıyoz ki. Hiç bi şey. Sen, ben, o, ailen, benim tanıdıklarım, hiç kimse. Hiç kimse bi şey yapmadığı için kalıyo. Tek sorun bu.
(bkz: indigo)