Küçükken kocaman bahçeli ve dört katlı bir müstakil evimiz vardı. Bahçesinde minik bir çocuk parkı vardı, misafirler için kocaman yemek masası, çardaklar, o kadar güzel ve dolu dolu bir bahçeydi ki. Yazları gider orda kalırdık fakat temelli yerleşmezdik. Bazen kışın bir kaç günlüğüne kalmaya giderdik, salonunda şömineyi yakar patates pişirirdik. O zamanlar her şey çok güzeldi. Çocuktuk, saftık. Kötü olaylar yansıtılmıyordu, yansıtılsa da çocukluk aklıyla boşveriyorduk. Çocukluğumun en güzel zamanları geçti orda.
Ev şuan hala duruyor, hala bizim. Fakat yıllardır kapısından içeri girmişliğimiz yok. Bazen yolum o tarafa düşüyor, arabayla önünden geçiyorum, geçerken hep orda duraksıyorum. Evin karşısında durup orda geçen çocukluğumu, orda birlikte ve mutlu olduğumuz insanları düşünüyorum. Girsem girerim o eve, o bahçeye fakat giremiyorum. Anılara ihanet etmek istemiyorum, ordaki güzel zamanlarımı bozmak istemiyorum.
Bazen bazı insanlarla ne yaşanırsa yaşansın, onlarla güzel anıların olduğu yerler sadece onlarla güzel gelir. Bizim o evimiz de öyleydi bizim için. Her şeye rağmen çok güzeldi…