Çok güzel bir anısı vardır bende..
Bir saniye şarkıyı açıp öyle yazayım :)
Geldimmm ;)
En yakın arkadaşımla üniversitede tanıştık. Aynı sınıftaydık ve bir ara ayrılırken bana en minik bavulunu verdi bende durması için. İçi doluydu. Anılarıyla. Her neyse aylar aylar sonra buluşmaya karar verdik ve üniversite okuduğumuz şehirde farklı şehirlerden gelip buluştuk. Gelirken bende anılarımı getirdim onunkileri getirirken. Yıllardır bütün anılarını saklayan. Ölümsüzleştirmek isteyen. En minik şeyi dahi saklayan biroydim. Eski sevgilime ait günlük, fotoğraflar ve anı adı altında bir sürü eşya. Sahile indik. Bu şarkıyı açtık. Son kez sırayla bütün eşyaların anılarını birbirimize anlattık. Oysa ikimizde birbirimizin hayatını en ince ayrıntısına kadar biliyorduk. Vedalaştık son kez anılarımızla. Sonra işte yırttık bazılarını, attık. Bir kac fotoğrafla döndük yurda. Yurtta kalabiliyorduk o dönem. Neyse gece çıktık yurttan bir yere pustuk oturduk fotoğrafları tek tek yaktık. Sil baştan dedik bizde işte bu şarkı gibi. O olmasaydı hiç yapamazdım böyle bir şeyi. Gerçi depremden sonra da artık bir şeylerin saklamanın önemi olmadığını tekrardan anladım. O an işte bütün anılarımızı ölümsüzleştiren şeyleri yok ettik anılarımız artık sadece biz hatırladıkça canlanacaklar..
O zaman 'Sil baştan başlamak gerek bazen, hayatı sıfırlamak.'