Taş üstünde taş bırakmamak deyiminin karşılık bulmuş hali. Taş üstünde kalan tek taş, enkazlardan geriye kalanlar
Bugün depremin 231. günü.
Birebir yaşayanlardan birisi benim. Depremin 8. günüydü yanlış hatırlamıyorsam Antakya'daydım. Hatırlayamıyorum çünkü o zamanlar hiçbirimizde tarih kavramı kalmamıştı. Bugün tekrar Antakya'daydım ve gördüğüm manzara yine berbattı. Yıkımın şiddetini net bir şekilde zaten biliyordum ama bugün tam olarak emin oldum bazı şeylerden. İnternette gördüğümüz görüntülerin on, on beş katını düşünün ya da hayal gücünüzü zorlayın işte fazlası için. Emin olun eksiği yok. Yukarıdan görüntülenen öncesi-sonrası görsellerde yakta görünen binalar da zaten yıkıma hazır bekliyor. Yıkılan yerler zaten koca bir boşluk. Zeminde kalan molozlardan başka bir şey yok. Bugün ilk gördüğüm anda zaten elim ayağım boşaldı. Kaldırıp fotoğraf bile çekemedim elim tutmadı. Yutkunamadım gördüklerim karşısında, ağlasan ağlayamıyorsun zaten, belki sadece benim öyledir bilemiyorum. Yolda arabaların ezdiği yılanları söylemiyorum bile. Hâlâ çadırda kalan insanlar var ve bildiğim kadarıyla kaldırılması gerekiyormuş sanırım onların da. Köylerde de imkânı olmayanlar çadırda yaşıyorlar. Antakya'nın köylerinde de yıkılmayı bekleyen bir sürü ev var ama yapılan herhangi bir çalışma yok. Yaklaşık 1-1buçuk aydır bugün yarın denilip, uğrayan olmuyormuş. Ben İskenderun'dayım, benim evim 1buçuk ay önce yıkıldı. Bizimkinden sonra birkaç ev daha yıkıp gittiler, çıkan demir karşılamıyormuş. Başka bir yere yıkıma gidip sonra döneceklerini söylediler. Mesela bununla ilgili de bir bilgi yok.
Antakya... Görebildiğim ve anlayıp yorumlayabildiğim kadarıyla güzel şehir Antakya'nın tekrar kalkınması tahminimce 10-15 yıldan önce olmaz. Önce olması tabii ki çok güzel olur. Çünkü çarşı adına bir şey yok. Antakya lisesinin oradan geçerken Asi nehrini göremezdiniz. Şimdi tüm çıplaklığıyla göz önünde. Diyecek çok şey var ama ben ne diyeceğimi bilemiyorum.