Dolaştığın o sokaklara yerlere çöp gibi atıyorsun umutlarını fakat sonra toplayan da sen oluyorsun.
Dönüp dolaşıp aynı yerlerde buluyorum kendimi çünkü bir umut, belki de aynı yerlerde yürüyoruz. Benim için bir hayalden fazlasıydı senin umutların, gerçekleşmeliydiler. Girip bir türlü çıkmayı bilmediğin o çıkmazı olmayan sokakların girişinde seni beklerken ben, sürekli çarptığın o çıkmaz sokakların duvarlarından kulaklarına yansıyan tek gerçek, siz dünyadan kopuksunuz. Buluyorum seni, umutlarının kokularını takip ederek ulaşıyorum bir köpek gibi fakat biliyorum ki duvarların üzerinden uzattığım bir ip bile senin için bir pamuk ipliği, bir hayaldi o ipe uzanmak, uzansan parçalanacak sanki tüm şehir üstüne devrilse ancak mümkün olurdu kurtulmak. Ve öyle alışmışsın ki sonu gelmez siyahlara, bir halatla intihar etmeye benzerdi o ipe tutunup bana uzanmak. Senin için ne kadar umutsa benim için o kadar gerçekti seni oradan çıkarmak.
İnsan bazen öyle umutsuzlaşır ki tek umudu kurtulmak olur, öyle körleşir ki çıkamaz hiçbir yerden, gidemez ışığın peşinden bulunduğu karanlık onu soğurur; biri bulur onu ve bulsa da onunla birlikte kaybolur.