Vaktiyle Cavlakiye tarikine mensub olmaya hazırlanan bir derviş berbere gidip:
– Vur usturayı Berber efendi, der.
… Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer.
Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak:
– Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye bağırır.
‘Dövene elsiz, sövene dilsiz’ olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile: ‘Kabak aşağı, kabak yukarı.’
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler. Arabanın oku göğsüne saplanan Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Gürültüye hızla dışarı fırlayan Berber gördüğü manzara karşısında afallayarak dönüp dervişe bakar, sorar:
– Biraz fazla olmadı mı derviş efendi?
Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir:
– Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı!
Ne demiş Yunus Emre;
Olsun be aldırma Yaradan yardır…
Sanmaki zalimin ettiği kârdır…
Mazlumun ahı indirir şâhı…
HER ŞEYİN BİR VAKTİ VARDIR…
Bazen ilahi adaletin tecellisi zaman alıyor insan sabırsızlanıp yanlarına kaldı sanıyor ama elbet çıkıyor o ah.Yakın çevremden çok sevdiğim bir abla dün gece kendi hayatından bir kesit anlattı ilahi adalet 15 sene sonra tecelli etmiş ama öyle bir etmiş ki insan hayret ediyor olay bana bu hikâyeyi hatırlattı siz Allah'a bırakınca Allah yanlarına bırakmıyor :)