muhteşemdi film ya. sırf
james mcavoy'a olan aşkımdan izledim ve tabii ki konusu da bunda etkili oldu. bayıldım. canım 24 karakterinin 24üne de aşık oldum, bilgin olsun.
bi kere çoklu kişilik bozukluğunu bilmeyen, filmin konusu bu, filmden bi bok anlamaz. mesela son karakterin fantastik olduğunu ileri süren olmuş fakat insan beynini cidden hafife alıyorsunuz. film boyunca inançları sağlam olan insanların doğaüstü işler yapabileceğine vurgu yapıldı. mesela çoklu kişilik bozukluğu olan kör bir kadının dört karakteri gördüğü için görmeye başlaması gibi. bu da olağanüstü bakınca. olamaz mı? nolabilir.
james mcavoy müthiş oynamış. bu nasıl bir kusursuzluktur yahu? karakterden karaktere geçiş nasıl bu kadar müthiş olabilir? eminim kendisi de çok keyif aldı bu karakteri oynarken. karakterleri demek daha doğrusu.
offf, denise karakterine çok fena düştüm. istediği her an soyunup dans edebilirim ajdjdjd!
neyse, gelelim filmin ana konusuna.
kırılanlar, gelişmiş olanlardır.
öyle midir sahi?
karakterimiz bunu derken bile acı çekiyor halbuki. güçlü, öyle ki çifte yediği halde hala daha güçlü ama hala acı çekiyor.
kırılanlar, hayata daha gerçekçi gözlerle ve daha sert bakıyor olabilir, aldıkları darbeler, zaten kırıldıkları ve un ufak oldukları için eskisi kadar acıtmıyor olabilir ama bu parçalanmışlık yine de acı çekmemize engel olmuyor. değil mi, kevin?