mutlu olunca gülmek kadar üzülünce ağlamak da normal. özellikle zayıflık olarak görüp utanmamak lazım. benim sakarya'da dolmuşta ağlamaya başlayıp izmit'te kampüsüme gidesiye kadar ağlamışlığım var. o an duygularımı baskılamaktansa iyi ki ağlamışım diyorum. artık o kadar uçlarda yaşayamıyorum duygularımı malesef.