En son hazırlık sınıfında okurken sabahlara kadar saplantılı bir hisle ders çalışırdım. Şimdi de tatildeymişim gibi bunun tadını çıkarıyorum. Genelde başımı yastığa koyduğum gibi uyurum, yoğun antrenman dönemlerimde yemeği saat on ikide anca yiyebilirdim, uyur, erkenden kalkardım. Özlediğim bir düzendi. Düzensizlik de bir düzendir, demişti bir arkadaşım benim için. Çift üniversite dönemime girdiğimde bu düzensizlikler silsilesinde tek düzenli olan uyku düzenim olacak. Uykusuzluk çok zararlı, benim ise yan etkilerini hissettiğim tek durum ve uykusuz geçen bir günün ardından sarhoş gibi dolanıyorum. Kesinlikle desteklediğim bir şey değil fakat fark ediyorum ki uyumamak bana ilham verebiliyor. En çok yazarken, hissederken. Disiplinin nefesi ensemde fakat bir şeyler hissetmeyi özledim.