Bana kendisininkilerden biraz miras bıraktığı elmacık kemikleriydi annemin. Saçlarıydı mesela, gözleriydi, onun bende görmek istemediği her şeyiyken benim onda gördüğüm her şeydi. Özenmeye hakkımın olmayacağı kadar özgün olan bedeniydi, ruhunu özlemeye dahi hakkımın olmaması Tanrı’nın bir cezasıydı. Bedeninden aldığım aidiyet kokusunun acısını beğendiğim kıyafetlerini koklayarak ruhumdan çıkardım. Ama bedenine ulaşamadım, ruhumun yoksun kaldığı bir büst heykeli gibiydi yüzü ve köprücükleri; ben ise cezalıydım.
Beni güzel gösteren bir detay kalmayıncaya dek gözler önüne serildiğinde ondan kalma güzelliklerim, onun karşısında çirkinlik bile denemeyecek kadar bir “şey” olmayı bırakıyordu; onun bir yokluk olmamı dilediği bir lütuftum ben insanlar için. Ben güzeldim, ama benim Tanrıça’m beni lanetlemişti.