Bu sabah erkenden kalkmış koştur koştur okula giderken bir an durup etrafıma baktığımda karşımda
şöyle bir manzara vardı. Bakıldığında dümdüz bir köy yolu olarak görünen bu manzaranın benim için ne anlama geldiğini düşününce uzun zamandır yaptığım gibi yapmayıp kendimi saldım ve bir miktar ağladım :) Hayatımın son birkaç senesi gerçekten çok zor geçti. Ne kadar kabullenmek istemeyip etrafıma hiçbir şeyim yokmuş gibi davransam da içimde fırtınalar kopuyordu. Her şeyin üstüne bir de üzerime kabus gibi kpss belası çöktü ve benim bütün fabrika ayarlarım bozulduğu bir süreç yaşadım. Nasıl direndim, nasıl vazgeçmedim bilmiyorum ama bir şekilde bazı şeylerin üstesinden gelebildim sanırım. Ve bugün atandığım okula beni götüren bu yeşilli yol da bu yüzden benim zihnimde özel bir yere yerleşmiş oldu. Bundan sonrası için en büyük isteğim (akademik konuları bir kenara ayırıyorum) öğrencilerin aklında hep iyi hatırlanan ve kalplerinde kırık bırakmayan bir öğretmen olarak kalabilmek. Umarım başarabilirim, bana şans dileyin! :)