Pişman olacağımı bildiğim şeyleri sırf merakım için kendime yaşattım ve yine sırf merakım için pişman olmamıştım. Kendime ihanet ettiğim hiçbir şey için pişman değilim, pişman olmayı merak ediyorum. Kendisine bu denli sadık kalan ama bu kadar da kendisine ihanet eden biri var mıydı benden başka? Bizler ait hissettikleri yerleri benliklerimizi kabaca sırf dürtülerimiz için sığdıramamıştık. Peki gerçekten ait miydik? İnsanlar ait oldukları benliklerini paylaşacakları birini ararlardı ve buna yalnızlığı paylaşmak, derlerdi. Kendisine ait olamayan bir insan en çok kendisine ait olduğu için günah işliyordu. Merak ettiğim şey, diğer insanları tek çatı altında toplayan şeyler vardı; bu şeyler bizde neydi? Biz bambaşka mıydık? Bir yerimiz yok muydu? Günah işleyecek başka bir beden yok muydu kendi bedenlerimizden başka? Sahi, biz nereye aittik? Cehenneme mi? Alıştığımız için mi ait hissetmiyorduk, yoksa gerçekten günahkar olanlar bizler değil miydik? Pişman olmamak için ellerinden geleni yapan da yine bizlerdik, bu yüzden Tanrı’dan af dilememiz gerektiğini hissetmedik, biz sadece kendimize hesap verdik. Topluma ait olmak nasıl bir histi acaba, bu insanlar bir kazanım mıydı yoksa kukla mı? Nasıl bir histi insan olmak, her gece ölüp yeniden doğsalar da akıl almaz varlıklardı insanlar.
Sanırım ilk defa bir merakımı gidermeyecektim, işte bu yüzden insan gibi hissetmemek için her şeyi yapıyorum. Çünkü her öldüğümde kendime yeni bir cehennem katı yaratıyor, her dirildiğimde ne kadar derinde olursam olayım cennete ayaklarımı sarkıtabiliyordum.