Bu gece benim de içinde bulunduğum vaziyet.
Deprem bölgesinde çalışmanın o kadar çok zorluğunu yaşıyorum ki... Buraya gelmeden önce buranın bu kadar vahim olabileceğini tahmin etmemiştim. Art arda olan depremlerin korkusu ve can güvenliği sorunu zaten esaslı mesele olmakla birlikte bir de yancıları her şeyi daha da güçleştiriyor.
Öyle şeyler oluyor ki gün geçtikçe beklentimi daha da aşağıya çekiyorum, mesela en başta bir odayı üç kişi paylaşmak zor olur derken şu anda odada iki masa olması sorununu çözmeye çalışarak inşallah bir an önce ek masa gelir diye dua etmeye başladım. Her gün odanın anahtarını kovalıyor ve kendime bir masa ayarlamaya çalışıyorum. En son kamp sandalyemi ve portatif masamı arabadan çıkarıp koridorun bir köşesine kuracağım.
Çalıştığım kurum şehir dışında bir lokasyona taşındığı için kargo gelmiyor, arkadaşlarımın hoş bir şey yapıp çiçeksepetiyle gönderdiklerini düşündükleri çiçeklerin peşinde koşuyorum gün aşırı. Ve inanın bir yerden bir yere ulaşmak enkaz altındaki bir şehirde çok zor. Bazıları ezilmiş kırılmış geliyor sonra şikayet kaydıyla uğraşıyorum bir de. Tüm bu ufak şeyler birikip o kadar yorucu bir boyuta ulaşıyor ki...
Bakıyorum olmuyor uyuyamıyorum bilgisayarımı açıp çalışmaya başlıyorum. En azından başkalarının meselelerine kafa yorarak ve çözüm üretmeye çalışarak kendi hayatımdaki kaostan uzaklaşmış oluyorum. Böyle böyle işkolik olunuyor işte. Keşke birileri de benim hayatımı kolaylaştırsa.
İnşallah yarın daha güzel bir gün olur.
Ekleme: Bunu yazdıktan iki saat kadar sonra deprem oldu ve uykumdan uyandım. Sağlık olsun daha güzelini beklemeyi de geçmeliyim sanırım.