Fotoğraf bırakmaya gelmedim buralara ama benim için ne kadar mutlu bir ana sebep olduklarını anlatmaya geldim. Depremden sonra ilk defa geçen ay Hatay'a gittim ama yıkılacak olan evimize hiç çıkmadım ilk günlerde, daha sonra açık kalan bir kapının sürekli çarpmasıyla annem hadi git önüne bir şeyler koy da bütün gece rahatsız etmesin bizi dedi. Bende mecburen çıktım ama odama girdiğimde gözüme takılan yerlerde olan eşyalarım anılarımdı bir yandan da iyi ki sağ çıktılar evden diye düşünüyorken bir anda her şeyin yerle bir olduğu odada kitaplığımın üstünde bir poşet takıldı gözüme merak ettim içinde neler var diye açtım ve içinden çocukluk fotoğraflarım çıktı yıllardır kayıp olan fotoğraflarım evimiz yıkılmadan önce bulundu diye o kadar mutlu oldum ki koşarak gittim ailemin yanına sevdiğim herkese nasıl mutlu olduğumu anlattım ama ağlamamak için o kadar zor tuttum ki kendimi orda olduğum her an benim için çok zordu ve ben ailemi o karmaşanın kaosun içinde bıraktım çocukluğumu da orda bıraktım her gün acaba bugün yıktılar mı evimizi diye düşünüyorum ama soramıyorum.