Gerçekten depresyonda olduğumdan, son zamanlarda yaşamak istemiyorum düşüncesi çok baskın. Fakat bu istek ölmek isteğiyle karıştırılmaması gereken bir şey. Doğayı, hayvanları, bulutları, trafik ışığında karşıdan karşıya yürüyen insan kalabalığının içinde olmayı ve daha çoook şeyleri kocaman seviyorum. Sadece şuan içinde bulunduğum şartları yaşama zorunluluğumu, herşeyi çok zorlaştıran zihnimi, durmayan gözyaşlarımı, ruhsuz olduğumu derinden hissettiren bu süreci istemiyorum. Birkaç kere yaşadım bunu. Fakat bu sefer diğerlerinden daha berbat hissediyorum. Boğuluyorum.. Yaşayarak öğrendiğim tek şey, şuan içinde ruh haliyle kendimi yapıştırdığım hiçbir cümle beni yansıtmıyor. Fakat canım çok yanıyor.. Ruhumu sivri bir bıçakla usul usul oyuyorlar gibi. Üstelik, önceden azcık nefes aldığım tüm kaçamaklarım da yok .. Filtresiz iki satır yazabildiğim günlüğümün boş sayfasına uzun uzun baktım geçen. Sonunu okumadan uyuyamayacağım romanımın kapağını iki haftadır açmadım. Bir paragraf bitirdiğim zaman bile bomboş çünkü.. Kısacası boğuluyorum işte.. Büyümek böyle bir şeydir belki ? Canım çok yanıyor benim.. Büyümek de istemiyorum
Bir de bu gün doğum günüm.. Ne güzel kutluyorum di mi