Hayatımda olan kimseye söylemediğim, muhtemelen de söyleyemeyeceğim bir itiraf olabilir bu. Neden söyleyemeyeceğim bilmiyorum onu da ama cevremdekiler de muhtemelen benden böyle bir şey duymaya hazır değildir... Buraya yazdığım için bile her an pişman olabilirim. Neyse.
Hep şey kafasındaydım ben "yalnızlıkta sorun yok ya ben halimden memnunum". Hayır yalan değildi. Belki de kendi kendimi bile kandırmıştım ama yalnızlıkta sorun varmış. Birkaç aydır daha da dert olmuş içimde. Özellikle son zamanlarda daha derinden hissediyorum bunu.
Ben sanırım artık biri tarafından sevilmek, bunu iliklerime kadar hissetmek ve sevmek istiyorum. Şu ana dek reddettiklerim de oldu hayatımda, sağlık sorunları, okul ders bahaneleri derken hayatımda kimseyi istemiyorum sanıyordum. Şimdi de belki hala aynı bahanelere sahibim ama artık bunu da bahane etmek istemiyorum. Önceden hiçbir şey ifade etmeyen durumlar, yaş aldıkça anlamlı gelmeye başlıyor insana sanırım. En azından benim için öyle.
Ya ben birilerine güvenmeyi bırakalı çok oldu. Ama şimdi istiyorum ki hayatımda her anımızı paylaşabileceğim birileri olsun, sorgusuzca güven hissedelim; özellikle şu çağda her ne kadar kulağa imkansız gibi gelse de... Paylaşalım, sessizliği de hayatı da. Gerekli gereksiz her şeyi konuşalım, sarılalım, birlikte film izleyelim, kitap okuyalım sonra da oturup bir çay kahve eşliğinde uzun uzun bunlar üzerine konuşalım, bir sahil kenarında uzun uzun yürüyelim, aniden yol ortasında durum fotoğraflar çekelim. Çok mu uzak bir hayal acaba? Bakıyorum herkes bulmuş ruh eşini. Şu yaz döneminde çevremde evlenmeyen ya da evliliğe adım atmayan üç kişiden biri benim sanırım. Sorun evlilik değil, sorun ruh eşimin kayıplardan olması. Daha çok erken belki bazı şeyler için, henüz yirmi beş yaşındayım daha yolum var diyorum kendi kendime ama önceden beni ikna eden şu cümleler artık etmiyor. İnsan, yanında yalnızlığını bile paylaşacağı birini istiyormuş. İşin bana komik gelen tarafı, iki yıl kadar önceki halim olsa şu cümlelere koca bir kahkaha atardı... Sayın ruh eşim, neredeysen çık gel artık bence. Belki de yalnızken halimden memnunum diye diye evren bunu aldı, kabul etti falan filan. Artık böyle bir cümle kurmayı da kendime yasaklıyorum.