5 aydır majör depresyon tedavisi görüyorum. İlaçlarımı aldığım sürece iyiyim. Ben günde sadece 2 saat uyuyabilen bir insandım, aldığım ilaç sayesinde 7 saate uzatabildim ve bunun için gerçekten çok mutluyum. Düşünmeye vaktim kalmadığı için kendimi üzecek herhangi bir girişimde bulunmuyorum. Ama ne zaman "bugün erken kalktım ve çok yoruldum, ilaçsız uyuyabilirim" diyip ilaç almasam yine aynı tas aynı hamam. Bu ilaçları bırakınca uykum düzene girecek mi bilmiyorum. Açıkçası bu içimdeki o haksızlığa uğradığımı düşünmekten doğan öfkeyi yeniden canlandırıyor. Bazen sırf bu öfkede ilacı almıyorum. Biliyorum, hata yapıyorum ama içimdeki öfkeyi yatıştırmak bazen imkansız oluyor.
Sağlıklı bir insan psikolojisine hala gelebilmiş olmasam da eskiye göre çok daha iyiyim. En son sabah kalkınca enerjik hissettiğimde 16 yaşındaydım. Ve bu hisleri tattıkça nasıl oldu da 8 sene depresyonla beraber hayatta kalabilmeyi başardım anlamıyorum. O yüzden bir gün uyanıp tedaviden önceki halim gibi hissetsem korkudan başım dönüyor. Yeniden, yeniden, yeniden aynı şeyleri yaşayacağım ve tekrar o günlere döneceğim diye ödüm kopuyor.