Benim için Ege’yi çocukluk yaşlarında tayin alan bir memur gibi ev değiştire değiştire “Ben büyüdüğüm.” edalarıyla dolandıktan sonra soluğu İstanbul’da bir öğrenci olarak aldığımda büyüdüğüm sanrısına kapıldığımı fark ettiğim bir çağdı.

Küçüktüm, çok küçük. Bir şehirden başka şehre sürüklenmeyi büyümek zannederken bir şehrin sokağından sokağına kendimi attıkça aslında hiç büyümediğimin farkına vardım. Oyun parkında oradan oraya koşuşturan çocuklar gibi hissetmeyi çok isterdim ama hep dizleri kanayınca kaldırım köşesine sığınan o kızdım. Aksine inanmanın sonunda hep ağladım. 