Sizin de dönüp geçmişinize bakıp ‘’şu zamanlar ne kadar mutluydum’’ dediğiniz bir anınız var mı mesela? Ben 1 hafta önce dünyanı en mutlu insanlarından birisiymişim. Meğer hiç derdim yokmuş. Ben hep kendi yoluma çukurlar kazıp, kendi ayağıma çelme takmışım.
Sanırım ilk defa kendimi bu kadar savunmasız hissediyorum. Sanki dokunsalar kemiklerim tuzla buz olacak. Gerçekten ilk defa kimseye bir şey anlatamıyorum. Anneme, arkadaşlarıma içimi açamıyorum. Anlamamalarından korkmak değil de bu yargılamalarından korkmak sanırım. Gerçi benim hayatım her yargılanmaktan korkmak üzerine kuruluydu ama son zamanlarda bu korkunun ağırlığını kaldıramıyor gibiyim.
Aranızda beni gerçekten tanıyanlar var. 2 yıl önce ölmeyi dileten 5 yıllık bir depresyondan çıktım. O zamanlar içimi parçalayan acının somut bir nedeni yoktu ve en çok da bu mahvediyordu beni. Aylarca Allah’a bu acının bir nedeninin olması için yalvarmıştım. Çünkü nedeni olursa çözebilirim, üstüne gidebilirim diye düşünecek kadar saftım.
Şimdi içimdeki acının olabilecek en somut nedenleri var ama çözüm bulabiliyor muyum? Hayır. Elimde pili bitmek üzere olan bir el feneriyle karanlıkta yolumu bulmaya çalışıyor gibiyim. Uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum, müziğin sesini bu sefer ne kadar açarsam açayım duyamıyorum, saçımı yıkayamıyorum, aynaya bakamıyorum.