vakit sıfır iki on üç
.
çığlık atıyorum içime, yankılansın diye sesim.
ne kadar boşluğum varsa fark etmek isterim.
sesimin menzili ne kadar, duvarlarım nerede?
evrenden hallice; genişliyor sanki içim.
ruhumu geriyorum iyice, yukarıya fırlatmak için.
ne kadar yükselirsem o kadar mesut öleceğim.
yüreğimin titrediği yer neresi, o anlarım nerede?
aşkı yaratan allah, keşke beni yine şımartsa...
gözlerimi siliyorum önce, yaşarıyorlar düşününce.
sana rahmet okurken bile bana huzur veriyorsun.
geçiyor her şey öyle lanet, bak ben bile büyüyorum.
sense olduğun gibisin, artık hiç büyümüyorsun.
belirsizliğin içinde beklemek, beklemek midir?
insan neyi beklediğini tahayyül etmeli midir?
beklemek bir tercih olduğunda mı anlamlıdır;
tek seçenek olup ona mahkum olunduğunda mı?