semizotu

erkek yeğenime müptelası olsun diye uydurduğum bir hikayesi var. bugün ilk olarak ben usul usul yemeğimi yerken içeriye altı yaşlarında şıkır şıkır konuşan ve heyecandan yerinde duramayan yeğenim girdi. çok acıktım ne yiyorsun sen öyle diye sorunca japonlar gibi semizotu salatası yiyorum bence harika ötesi bir şey sen de yemelisin dedim. önce suratıma ve hunharca yememe bakıp “ıyy ben hiç sevmem” dedi. peki dedim sen hiç japonya’dan gelmiş semizotu yemiş miydin baksana lüp lüp yeniyor bu dedim. biraz sessiz kalıp beni izledi ve sonra ben aslında hiç semizotu yemedim dedi. sonra bu ilk tadım deneyimini bir oyuna çevirmeye karar verdim ve bir tabak hazırladım. bu oyunda her kaşıktan önce japonca konuşuyor gibi nidalarda bulunup üçten geriye sayıp “semzoo!” dediğimde hunharca yemeliyiz bunu dedim. ve üç iki bir semzoo! bizim küçük bayıldı bu oyuna ve hayatında ilk defa semizotu yiyor olmanın şaşkınlığını yaşadı bir süre. semzo’ların beynini istila ettiğini ve şimdi midesinde yer edindiği bilgilerini vererek koşarak babasına gitti.