Dün yirmi yıllık arkadaşım beni instagram arkadaş listesinden sildi. Bir önceki gün feci tartışmıştık ama ben bu kadar kolay silip atmasını da beklememiştim açıkçası.
Üzülmekle birlikte şunu düşündüm, insanlara toksik evliliklerinizi sürdürmeyin diye ahkam keserken toksikleşen arkadaşlıklar için de bu dediklerini tekrar edebilir misin kendine?
Belli ki hayatta yaşadığımız şeyler bizi başka insanlara dönüştürüyor ve bu dönüştüğümüz insanlar birbiriyle denk düşmüyor. Sırf onca yılın hatırına neden kırıla kırıla devam ediyoruz? Hayır devam edince şunu da duydum, kaç ay sonra düzeliyoruz ve hiçbir şey olmamış gibi davranıyorsun. Ne yapayım güzel kardeşim sonsuza kadar sana kin mi tutayım söylediğin sözler üzerinden? Ben çoğu insanın çoğu lafını zaman geçtikten sonra affetmeyi geçtim unutuyorum bile insanlar nasıl hayata karşı bu kadar öfkeli kalarak bunu pekiştirerek yaşıyor anlayamıyorum. Hayata bazı açılardan yanlış başlamış insanların travmasına ben yardımcı olamam. Yaptığım kadarını bana yapamayan insanların ayıbını da örterek neyse dememeliyim. Hayat gerçekten çok kısa, bana iyi gelmeyen insan ilişkilerini ısrarla devam ettirmek için mücadele ederek enerjimi tüketmek istemiyorum.
Yine de üzüldüm. Cahit Sıtkı Tarancı'nın dizeleri geldi aklıma:
"Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız."