Belki seneler önce yazmışımdır.
Üniversitedeki ilk senem. Kayseri'yi kazanmışım. İlk gün gittim attım bavulları yurda etrafı temizledim vesaire. Akşam oldu, ilk kez bilmediğim bir şehre tek başıma gelmişim. Dedim ki çıkıp dolaşayım, yapacak bir şeyim yok zaten kafa dinleyeyim. Ellerim cebimde biraz düşünceli, biraz meraklı bir şekilde boyna dolaşıyorum ama nereye gidip ne yapacağıma dair en ufak bir fikrim yok. Bu arada ilk o zaman anladım ki çok güzel bir his. Hala yaparım ara ara. Velhasıl bir hastaneni bahçesinin yanından geçmek üzereyim. Bahçe solumda kalıyor. Önümde de tahminim tren garı gibi bir şey var ama büyük bir yapı değil. Belki de duraktır, çok önemli de değildi benim için. Orada da insanlar var. Tam hastanenin bahçesini yarıladığımda sol önümde bir kıyamet koptu. Hastanenin içinden birisi çıkıp aile yakınlarına bir şeyler söyledi, sonra şalter kapandı zaten herkeste. Ağıt yakanlar, yerlere yığılanlar, ağlayanlar, birbirine sarılıp ağlayanlar...
İki genç kız vardı ağlayarak birbirine sarılan. Çok üzülmüştüm çünkü babamı kaybettiğimde ben de onların yaşlarındaydım.
Yola devam ediyorum hafif tempoyla ama aklım orada, seneler öncesine alıp götürdü beni.
Daha hastanenin bahçesini bitirmeden ilerideki durak ya da gardan bir tane kız çıktı, yine aynı yaşlarda hastanedekilerle. Koşarak onu bekleyen kızın boynuna atladı. Onlar da yere yığıldılar ama bu sefer sevinçten. Gülüyorlar, sarılıyorlar birbirlerine.
Beynimde vurulmuşa döndüm.
Bir dakika içinde iki uç duygunun en saf halini dışarıdan izlemek çok değişikti.
Bir taraf bir sevdiği ayrıldığı için ağlarken, bir taraf bir sevdiğine kavuştuğu için ağlıyordu.