flört aşamasında insan karşısındaki hakkında olumsuzlukları fazla düşünüyor, bi cümleyi, kelimeyi kötüye yormaya daha meyilli. Gel gör ki sevgili olduktan sonra red flag olan hareketlerini bile iyiye yorup kemalim yapmaz hallerine girebiliyorsunuz. Onu secmisseniz özel biri olduğuna inaniyor, kaldirdiginiz her taşın altından güzel şeyler çıkıcak zannediyorsunuz.
Karşıdakinin de sizin gibi incinebilen bir insan olduğunun farkında, saygılı (ama biraz da nazlı :) kendine güvenen sağlıklı psikolojide olmak kadar (biten ilişkinin aldatılma gibi travmatik bir sebeple bitmemesi mesela - btw neredeyse her ilişki travmatik bi biçimde biter :) nereden tanıştığınız da önemli, benim tercihim ortak bi ortam -okul, is, kurs, spor, hobi vs- olurdu. Yoksa instadan yazan veya kafede, toplu tasimada dururken gelip tanismak isteyen; fazla ilgili davranan kisiden soğuyor insan.
Ama o ilk eleme aşamasını geçtiğinde bir kişi -basta arkadas olup sonra bu yola girdiginde bilhassa- halihazırda hoşlandığı, kanının ısındığı kişiyle flört de bir başka oluyor. Yüz kaslarınızın mesajlasirken sırıtmaktan ağrıması, sabaha kadar süren konusmalar.. o insanla yollarınızın kesişmesinden dolayi duyduğunuz sevinç; hayata karşı şükran, yaşama coşkusu..
Aşk insanı mutluluktan bulutların üstüne çıkarabilen bir şey, ama ne kadar yükseğe çıkarsanız, düştüğünüzde de o kadar ağır yaralanıyorsunuz dostlarım. Yine de yara alacağız diye yaşamdan kaçacak değiliz, tadını çıkarmaya bakın derim ben :)