Çok farklı, çok anlamlı, çok keyifli bir duygu. Aşk olması şart değil. Sevgi.
Sevdiğim, sevildiğimi hissettiğim insanlara karşı çok farklı oluyorum. Kendimi bir masalda gibi hissediyorum, karşımdakine de öyle hissettirmek için elimden geleni yapıyorum. Birbirimizin hayatını keyifli hale getirişimiz çok hoşuma gidiyor.
Kalbimle sevdiğim insanı ellerimle de sevmeyi seviyorum. Yüzüne dokunup makas almayı, omzuma yatırmayı, onun omzuna yatmayı, sımsıkı sarılmayı, gıdıklamayı, güldürmeyi çok seviyorum. Onlarla kahkaha ile geçirdiğimiz her samimi an için şükür ediyorum.
Şükür ki hayatımda böyle insanlar var. Karşılıklı olarak seviyoruz birbirimizi. Hiç şüphemiz yok. Hatta çevremiz bile aramızdaki farklı sevginin farkında çoğu zaman.
İnsanlar anlıyor, birbirimizle konuşmamızdan, hareketlerimizden, birbirimize geçtiğimiz kıyaklardan :)
Mesela beni çok seven, benim de onu çok sevdiğim bir erkek var. Henüz 11 yaşında. Ellerimde büyüdü. Gün geldi üstüme kustu, gün geldi üniversite sınavından çıkıp koşa koşa anaokulu mezuniyetine yetiştim, ağladım hüngür hüngür kep atarken.
Ne zaman görüşsek boğuşuruz, saçlarını karıştırırım. Başkası olsa kızar ama bana hiç sesini çıkarmaz.
Bazen bana kendi eliyle yemek yedirir.
Herkese küsse benimle konuşur.
Bana bugüne kadar tek bir kötü söz etmedi, ben de ona. O beni korur, ben onu. Beni bazen kıskanır :) başkalarıyla öyle samimi olmamı istemez.
Geçen gün dedem bizi yan yana otururken gördü, seni bir başka seviyor bu çocuk dedi. Güldü o da. Kocaman oldu ama aramızdaki bağ şükürler olsun ki hala sapasağlam. Umarım ömür boyu hep böyle oluruz.
Onun, onun gibi olan herkesin sevgisi beni böyle minnoşlaştıran. Ne alırsam onu sunuyorum. Sevildikçe sevgiyle bakıyorum hayata.
Burası da öyle hissettiriyor bana. Burayla başka bir bağım var gibi. Buradan bazı insanlar için de geçerli.
Birbirimize seni seviyorum dememize hiç gerek olmayan insanlar var. Biz birbirimizi sevdiğimizi gayet iyi biliyoruz.
Umarım hayatımız hep böyle saf, karşılıklı sevgilerle dolu olur.