çok kötüydüm. ailemle büyük bi kavga ettik ve ilk kez kapıyı çarpıp çıkabilme cesaretini gösterdim. ama nereye gideceğimi bilmiyodum. ayağımda terliklerim üstümde pijamalarım saat 10 olmuş her yer nerdeyse kapanmak üzereydi.
beni anlayacak tek bir insan vardı ama gelir mi bilmiyordum çünkü nerdeyse 8 aydır konuşmuyorduk. küs de değildik ama konuşmuyorduk. utana sıkıla aradım ve 5 dakika içinde geldi. ne olduğunu sormadı ne yaşandığını umursamadı. sadece beni sakinleştirdi ve eve gitmem için ikna etti. ertesi gün olduğunda tekrar beni evden aldı ve bu sefer sakin kafayla neler olup bittiğini anlattım ve bana yol gösterdi her zamanki gibi.
merhameti karşısında eridim arkadaşlar. iyi ki o insan hayatımda dediğim anlardan biriydi dün. o kadar konuşmadık görüşmedik ki hal hatır bile soramamıştık o 8 ay içinde, bir anda bitmişti muhabbetimiz. tekrar eskisi gibi devam etmesine inanılmaz mutlu oldum.
ailemle olan problem henüz çözülmedi ama içim inanılmaz rahat. beni çözüleceğine inandırdı. onun olaya etki edebileceği maddi ya da manevi bir şey yok ama yanımda olduğunu bilmek sanki çözülmesine minik bir adım kalmış gibi hissettiriyor. ilk kez gerçekten kalbimden ve aklımdan geçenleri birine çok şeffaf bir şekilde anlatabildim. ve bu sefer duvara anlatıyormuş gibi değildim. gerçekten karşımda beni dinleyen biri vardı. üstümden gerçekten bir kamyon yük atmış gibi hissediyorum. ne bileyim mesela olay çözülmezse bile en azından o olacak yanımda. Allah'ım inşallah olur yanımda.